มีเรื่องตลก/มีมที่พูดกันในแวดวงเครื่องเสียงมืออาชีพและงานแสดงดนตรีสด ลองนึกภาพฉาก: สนามกีฬาที่สั่นสะเทือน เต็มไปด้วยแฟน ๆ ที่คาดหวังนับพัน PA ขนาดใหญ่ขนาบข้างเวทีที่มีอุปกรณ์ครบครัน อุปกรณ์ให้แสงส่องผู้ชมด้วยลำแสงที่เคลื่อนไหวได้ล้ำสมัย บนเวทีพบกับความบันเทิงยามเย็นที่ทุกคนมาชม แต่มันไม่ใช่วงดนตรีที่สวมกางเกงรัดรูปไร้เหตุผล สวมกีตาร์และกลองชุดที่ประดิษฐ์ขึ้นด้วยความรัก ไม่สิ มันคือหนุ่มผอมๆ ผิวขาวในที่ร่มและทรงผมขยะแขยง กำลังกวัดแกว่ง … แท่ง USB อันจิ๋ว!
โอเค ถึงมุกจะเหนื่อยไปหน่อย แต่ประเด็นยังคงอยู่วัฒนธรรมดีเจ
ในปัจจุบัน บอกอะไรเราเกี่ยวกับจุดตัดของดนตรี เทคโนโลยี และกลุ่มแฟนคลับ? อีกวิธีหนึ่งในการถามคำถามเดียวกัน – เพลงยอดนิยมในปัจจุบันถูกบริโภคโดยแฟน ๆ อย่างไร
เป็นคำถามที่ล้าสมัย แต่ก็คุ้มค่าที่จะมองอีกครั้งในบริบทของเศรษฐกิจเพลงป๊อปที่ถูกควบคุมโดยวิธีการผลิตแบบ DIY และการจัดจำหน่ายโดยตรงโดยนักดนตรีและผู้ผลิตเพลงผ่านบริการสตรีมมิ่งและการดาวน์โหลด สิ่งเหล่านี้ได้ก้าวไปสู่กระแสหลักจนการที่ศิลปินอย่างAdele ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ในการ ขายซีดีจริงหลายล้านแผ่นจากร้านขายเพลงทั่วโลก แทบจะกลายเป็นความผิดปกติไปแล้ว
ศิลปะแห่งเสียงรบกวน
ยังคงเป็นหนึ่งในวิธีคิดที่มีอิทธิพลมากที่สุดเกี่ยวกับนัยของวัฏจักรการผลิตและการบริโภคดนตรีที่ลื่นไหลและใกล้เคียง และความสำคัญทางวัฒนธรรมของรูปแบบศิลปะคือหนังสือ Noise: The Political Economy of Music ของJacques Attali ตีพิมพ์ครั้งแรกเป็นภาษาฝรั่งเศสในปี 1977 และแปลโดย Brian Massumi ในปี 1985
อัตตาลีเป็นนักเศรษฐศาสตร์การเมือง นักปรัชญา และยืนยันว่า นายทุนเสรีนิยมใหม่มีชื่อเสียงในคณะบริหารของประธานาธิบดีฝรั่งเศส ฟรองซัวส์ มิตแตร์รองด์ เขาตั้งทฤษฎีว่าการควบคุมทางสังคมและการทำให้เป็นสถาบันของดนตรีสามารถใช้เพื่อกำหนดขั้นตอนในการกลายพันธุ์ของระบบทุนนิยมเอง ตั้งแต่โครงสร้างสังคมศักดินาไปจนถึง “หลังทุนนิยม”
ข้อโต้แย้งที่น่าเชื่อถือของ Attali มองว่าดนตรีเป็นกลไกทางสังคมที่ทรงพลังและเป็นพิธีกรรมโดยพื้นฐาน มันผ่านการสั่งการและเลือกร่วมตามสถานะทางเศรษฐกิจและสังคมที่เป็นอยู่
ตัวอย่างเช่น เขาให้เหตุผลว่าในยุคของการผลิตจำนวนมาก
ทางอุตสาหกรรมและการบริโภคแบบบริโภคนิยมเชิงรับไม่มากก็น้อยซึ่งเป็นผลสืบเนื่อง ดนตรีจะอยู่ในรูปแบบที่ปรับเปลี่ยนได้ แบบฟอร์มนี้ทำให้ความสามารถในการเชื่อมต่อมนุษย์กับกันและกันและความคิดเกี่ยวกับสวรรค์
มีแง่คิดที่น่าสนใจเกี่ยวกับการกลับมาของไวนิลในฐานะเครื่องรางประเภทหนึ่ง – งานอดิเรกที่มีราคาแพงและหมกมุ่นสำหรับผู้ที่ชื่นชอบออดิโอไฟล์และผู้คลั่งไคล้ แต่หนังสือของ Attali ก็เป็นวัตถุในประวัติศาสตร์เช่นกัน การวิเคราะห์ ซึ่งอาจถูกครอบงำด้วยความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี
ซึ่งนำเรากลับไปที่ดีเจผิวขาวผอม แน่นอนว่ามีดีเจและโปรดิวเซอร์ผิวสีหลายคน หลายคนมีอิทธิพลอย่างมากในประวัติศาสตร์ร่วมสมัยของเพลงป๊อป ตั้งแต่ลี เพอร์รีไปจนถึงคาร์ล เครก แต่เรากำลังพูดถึงตัวแทนและแนวอนุรักษ์นิยมของ “ความขาว” ในการผลิตและบริโภคป๊อปที่นี่
ในยุคหลังทุนนิยมที่เราคาดคะเนไว้ ดนตรีกลายเป็นสัญลักษณ์ที่สามารถตั้งโปรแกรมได้ ดีเจที่มีคอนโซลที่เต็มไปด้วยตัวอย่างและ USB ที่เต็มไปด้วยมิกซ์แอนด์บีตได้กลายเป็นนักดนตรีประเภท Ur เด็คล่าสุดได้แปรสภาพเป็น ” คอนโทรลเลอร์ ” ซึ่งซับซ้อนและซับซ้อนพอๆ กับที่ควบคุมเครือข่ายของอาคารขนาดใหญ่และระบบไอที
พวกเขายังมีโครงสร้างที่เหมือนแผ่นดิสก์บนคอนโซลซึ่งตอบสนองวัตถุประสงค์ในการจัดการกับส่วนประกอบของเพลง แต่พวกเขายังทำหน้าที่เป็นเครื่องเตือนใจด้วยภาพที่ ปลอบโยน เมื่อดีเจจัดการแผ่นดิสก์เพื่อผลิตเพลงใหม่และมักจะ ปฏิวัติวงการ
แฟนๆ เช่นเดียวกับในมีม ไม่รังเกียจที่จะได้รับความสุขจากแท่งความทรงจำของดีเจ ในปี 2014 เพลงแดนซ์ อิเล็กทรอนิกส์ ที่ขับเคลื่อนด้วยเทคโนโลยีเพียงปีเดียว สร้างรายได้รวม 268 ล้านเหรียญสหรัฐ เพิ่มขึ้น 11% จากปีก่อนหน้า
ทุกความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีสามารถนำไปใช้ประโยชน์ได้มากมาย ความคิดสร้างสรรค์ ความถูกต้อง และความคิดริเริ่มในวัฒนธรรมที่อิ่มตัวและหลังสินค้าโภคภัณฑ์ของเราอาจถูกวัดโดยวิธีการที่ผู้สร้างอิสระและฝ่ายตรงข้ามควบคุมเทคโนโลยีดังกล่าวไปสู่จุดจบที่ไม่ได้ตั้งใจ
เนื่องจากดนตรีเป็นแนวหน้าของแนวทางใหม่ในการทำความเข้าใจการผลิตและการบริโภควัตถุทางวัฒนธรรม และด้วยเหตุนี้จึงเป็นวิธีการที่เราเข้าใจความสามารถในการทำกำไรของรูปแบบทางวัฒนธรรม การต่อสู้จึงเกิดขึ้นที่การเผชิญหน้ากันอย่างรุนแรงของเทคโนโลยีดีเจ
credit: mastersvo.com
twinsgearstore.com
resignbeforeyourtime.com
WeBlinkAlliance.com
colourtopsell.com
haveparrotwilltravel.com
hootercentral.com
hotwifemilfporn.com
blogiurisdoc.com
MarketingTranslationBlog.com
